Κατηφορίζω με το χιλιοτρακαρισμένο μου τζιπάκι προς το Δέλτα Φαλήρου.Η συνάντηση με τον Moz δεν αργούσε.Αφού μπήκαμε στον χώρο κατευθυνθήκαμε για τις πρώτες μπύρες, και στην συνέχεια , σαν κλασσικό θύμα, άφησα και τον οβολό μου στο merchendise!! Η μπλουζίτσα που αγόρασα πάντως μου άρεσε αρκετα μπορώ να πώ :).
Μετά από κανα μισάωρο, ξεκίνησε η Kristeen Young, η οποία έπαιξε γύρω στα 40 λεπτά. Για όσους δεν την ξέρετε (όπως και εγώ δλδ), το τυπάκι παίζει ένα είδος ποπ-ηλεκτρονικής μουσικής, το οποίο μπορώ να πω ότι μου άρεσε.Αυτό που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν το γεγονός ότι τραγουδούσε πολύ ψηλά, σε σημείο να ουρλιάζει, αλλα στην τελική, γούστα είναι αυτά!!Αυυτό πάντως που δεν πέρασε απαρατήρητο από κανέναν ήταν η σκηνική της παρουσιά, η οποία χαρακτηρίζεται ως εντυπωσικακή!Πότε πάνω από το αρμόνιό της, πότε παίρνοντας το μικρόφωνο τραγουδώντας αλλονίζοντας την σκηνή!Αν μη τι άλλο, ένα decent opening act για τον lad από το Stretford που ακολουθούσε.
Τέσσερα χρόνια είχε να έρθει ο Morrissey στην Ελλάδα, αλλά τα 23 λεπτά που πέρασαν από το τέλος της Kristeen μέχρι την αρχή του live, δεν έμοιαζαν λιγότερος χρόνος.Ήξερα ότι θα αρχίσει με το Panic, είχα σπουδάσει το set list του, αλλά και πάλι, άλλο να το βλέπεις από το youtube, άλλο να τον έχεις μπροστά σου στην σκηνή να το τραγουδάει και να σε παρασέρνει σε ένα ατελείωτο χοροπήδημα!Μπορώ να υπερηφανεύνομαι ότι ήταν το event στο οποίο κατάφερα να διώξω τους φίλους ( ή καλύτερα...τις φίλες μου!!) με την αγριοφωνάρα μου από κοντά μου στο συντομότερο χρονικό διάστημα.(Well done panos!!).Τελειώνει το Panic και κατευθείαν περνάμε στο First Of The Gang To Die, ένα από τα πιο γνωστά του Μοz, τουλάχιστον στις νεότερες γενιές. Περιττό να αναφέρω ότι ολόκληρο το Φάληρο τραγουδούσε τους στίχους του Μοz, χωρίς να χάνει λέξη. H ώρα για την αντιπροσώπευση του καινούριου δίσκου Ringleader Of The Tormentors είχε φτάσει (καλό μουσικά για μένα, στιχουργικά θα μπορούσε να τα είχε πάει και καλύτερα), και ακούμε το Τhe Youngest Was The Most Loved. Ωραίο κομματάκι, δεν λέω, ώρα να ξεκουράσουμε λίγο την φωνή μας, για τα καλύτερα που θα επακολουθούσαν!Και να, καταφτάνουν με το You Have Killed Me να κάνει την εμφάνισή του!Όλο το Faliron Arena γκαρίζει..."as i live and breath..you have killed me, you have killed me.." και μετά περνάμε σε δύο από τα όχι πολύ γνωστά του του, τα Dissapointed και Ganglord, στα οποία όμως οι Mozmaniacs δώσαμε πάλι ρέστα!!Αρκετά όμως με αυτά γιατί η ώρα να εκπροσωπηθεί το πιο έξυπνο συγκρότημα (γεια σου ρε Ντούμε!) που έχει βγάλει το νησί είχε φτάσει.Williaaaaam, Williaaaaam, it was...reeeeeally nothing και δώστου πάλι φωνή και κακο, ενώ η συνέχεια επεφύλασσε Everyday Is Like Sunday.Δύο τραγούδια όχι παραπάνω από 6 λεπτάκια, ικάνά όμως να βάλουν φωτιά και να θυμήσουν σε όλους μας τον Morrissey που αγαπήσαμε μέσα από τους στίχους του!Ειχα αρχήσει να ξεφεύγω επικίνδυνα, και ευτυχώς, ακολούθησε το πιο συναισθηματικό μέρος της συναυλίας, με τα Dear God Please Help Me, Let me Kiss You, και Ι've Changed My Plea To Guilty.Δεν λέω, κατανοητή η θέληση του Μοz να προωθήσει το καινούριο του cdακι, αλλά θα προτιμούσα στην θέση του πρώτου να άκουγα το καταπληκτικό I Know It's Gonna Happen Someday από το Your Arsenal...(Πάντως στο let me kiss you το ζευγαράκι δίπλα μου έδωσε ρέστα, πιάνοντας το νόημα του τραγουδιού με την μιά, δεν μπορώ να πω!!)Oh well...Ώρα να πάρουμε πάλι τα πάνω μας με το καινούριο singlaki (το οποίο και διαφήμισε δεόντως, αλλά είναι γνωστό το ψώνιο του με τα charts) και η ροκαμπίλα του In The Future When All's Well ακολουθεί, μαζί με ένα από τα καλύτερα του R.O.T.T το εναρκτήριο I Will See You In Far-off Places και το τραγούδι δεν σταματαέι ποτέ.Και πώς να σταματήσει, όταν στο καπάκι σκάει το υπέροχο Girlfriend In A Coma, με όλο τον χώρο να μανάγκαρίζει (λες και το αφιέρωνε κάπου!!!), "bye bye baby goodbye
Όλοι καταλάβαμε ότι με το τέλος του How Soon Is Now? η συναυλία άρχισε να οδεύει προς το τέλος...Το I Just Want To See The Boy Happy όσο και να προσπάθησε δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, και η ώρα του David είχε φτάσει...National Front Disco λοιπόν, και το στάδιο του Tae-Kwon-Do ζούσε και πάλι στιγμες...Ηλιάδη (όχι της συμπαθούς Αγγελικής, αλλά του χρυσού ολυμπιονίκη μας!!!). Στο τέλος όμως, ο Morrisey με την μπάντα του μας αποχαιρέτησε για πρώτη φορά...Κανένας φυσικά δεν το κούνησε, ενώ η αγωνία μου άρχισε να κορυφώνεται...θα το παίξει, ή δεν θα το παίξει? (Μεγάλα παιδιά είστε, φυσικά και καταλαβαίνετε σε πιο τραγούδι αναφέρομαι...). Δεν είχα ποτέ στην ζωή μου μεγαλύτερη αγωνία για encore...Οι πιθανότητες ήταν πολύ μικρές και δυστυχώς δεν απαληθεύτηκαν. Ο Μοz βγήκε και μας καληνύχτησε γλυκά με το Please, Please, Please Let Me Get What I Want...Δεν πειράζει, και αυτό το το υποδεχτήκαμε με θέρμη, ξέρωντας ότι ήτανε τα τελευταία 90 δευτερόλεπτα που θα βλέπαμε τον Θεό επί σκηνής!
Μας άφησε με ένα τυπικό αλλά εκείνη την στιγμή γουστάραμε να το ακούσουμε "greek people always in my heart", ενώ δεν είχε παραλείψει να πει και την ατάκα ότι "έχω παχύνει εδώ και τέσσερα χρόνια που είχα να έρθω στην Ελλάδα, αλλα δεν έχω γίνει και Ντέμης Ρούσσος!Αυτό θα γίνει την επόμενη χρονια!!!"....Γεια σου ρε Μozza!!!!
Anyway, δεν ξέρω πόσοι από εσάς ήσασταν, αλλά εγώ πέρασα ονειρεμένα...Μάλλον δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι είδα τον Morrissey, μάλλον το Σάββατο το βράδυ βρέθηκα σε κάποια άλλη σφαίρα..Τι και αν άκουγα ότι έπαιξε λίγο? Τι ότι δεν ήτανε καλός ο ήχος? Τι ότι θα μπορούσε να είχε καλύτερο set list? Τα άκουγα όλα βερεσε...Εγώ είδα ένα Μοz κεφάτο, να μιλάει στον κόσμο, να κάνει τις καρικατούρικες κινήσεις του, να μιλάει για τα δικαιώματα των ζώων, έναν Morrissey που ήθελα να δω. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη συναυλία που έχω πάει, σίγουρα όμως είναι η πιο προσωπική και συναισθηματική. Και χαίρομαι που αυτό το τεράστιο χαμόγελο που είχα όλο το βράδυ σαν βλάκας, λίγοι μπορούσαν να το καταλάβουν....
No comments:
Post a Comment