Thursday, November 30, 2006

Wednesday, November 29, 2006

Κανίβαλοι #1

Έβλεπα σήμερα ειδήσεις...Και για ακόμη μια φορά διαπίστωσα πόσο ξευτιλισμένη είναι αυτή η φάρα των δημοσιογράφων (οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν την άποψή μου).Οι πλειοψηφία αυτών που δουλέυουν σε ιδιωτικούς σταθμούς είναι για πολλές κλωτσιές, σαν και αυτές που μοιράζει αφειδώς η αστυνομία (όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, που για κακή της τύχη είναι το εξιλαστήριο θύμα αυτήν την περίοδο).
Από την άλλη όμως γουστάρω πολύ όταν οι απλοί άνρωποι τους κάνουν ρόμπα.Έβλεπα την κακομοίρα την Τρέμη σήμερα να κάνει ερωτήσεις στον πατέρα του 17χρονου παλικαριού που σκοτώθηκε στο μακελειό στο Αγρίνιο και την σιχάθηκα. Ο υποβολέας της, ένας άνθρωπος που υποτίθεται ότι είναι υπέυθυνος για την ενημέρωσή μας, έκρινε ότι η ερώτηση που έπρεπε να γίνει στον πατέρα για να έχουμε σφαιρική άποψη για το συμβάν ήταν "Τι θα λέγατε στον φονέα του παιδιού σας αν τον είχατε μπροστά σας". Η απάντηση βέβαια ήρθε πληρωμένη."Τίποτα, απλώς θα τον κέρναγα έναν καφέ..."
Δυστυχώς και λίγα της είπε, αλλά βλέπετε το μονταρισμένο βίντεο εκεί κόπηκε...Αυτό ήταν.Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ τώρα νομίζω ότι ξέρω όλα για αυτήν την περίπτωση.Συγχαρητήρια για αυτήν την μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία, μας έβαλε μέσα στην ψυχολογία του χαροκαμμένου πατέρα.
Αμ το άλλο?Mega και Alpha είχανε διαγωνισμό για το ποιος θα δείξει περισσότερο το πρόσωπο της αδερφής του δράστη.Το Mega, προφανώς σεβόμενο την δημοσιογραφική δεοντολογία (...), κάλυπτε ΟΛΟΚΛΗΡΟ (ναι κυρίες και κύριοι, ΟΛΟΚΛΗΡΟ) το πρόσωπο, ενώ ο πιο προοδευτικός Alpha (τι TV...) κάλυπτε μόνο τα μάτια!Ε, κάτι τέτοια είδε και ο Ευαγγελάτος (μην χάνεις στιγμή) και έδειξε ολόκληρο το πρόσωπο της, κατακτώντας δικαίως τα πρωτεία της έγκυρης ενημέρωσης. Πάντα τέτοια Νίκο μου, και όταν τελειώνεις από αυτά, μην ξεχνάς να μας θυμίζεις ακόμη και η επαφή με την λεκάνη κατά το χέσιμο κρύβει πάντα τον κίνδυνο του κλύσματος...


Panikos!!

Εδώ είναι και το Panic...Στο τέλος ο Μοz μας χαρίζει ένα ελληνικότατο Panikos!!



Και εδώ έχουμε και το How Soon Is Now?




Τα βιντεάκια δεν είναι δικά μου...γιατί σιγά μην είχα και κάμερα μαζί μου!!Great work πάντως lads!!

Tuesday, November 28, 2006

I Knew It Was Going To Happen Someday....

Σάββατο 25/11..Η απογευματινή σαββατιάτικη μουντάδα με είχε φτιάξει απίστευτα. Ήταν το τέλειο σκηνικό για την συναυλία του Μorrissey.Ετσι, μουντό και θλιμμένο, σαν την ζωή του και τον καιρό του Manchester...
Κατηφορίζω με το χιλιοτρακαρισμένο μου τζιπάκι προς το Δέλτα Φαλήρου.Η συνάντηση με τον Moz δεν αργούσε.Αφού μπήκαμε στον χώρο κατευθυνθήκαμε για τις πρώτες μπύρες, και στην συνέχεια , σαν κλασσικό θύμα, άφησα και τον οβολό μου στο merchendise!! Η μπλουζίτσα που αγόρασα πάντως μου άρεσε αρκετα μπορώ να πώ :).
Μετά από κανα μισάωρο, ξεκίνησε η Kristeen Young, η οποία έπαιξε γύρω στα 40 λεπτά. Για όσους δεν την ξέρετε (όπως και εγώ δλδ), το τυπάκι παίζει ένα είδος ποπ-ηλεκτρονικής μουσικής, το οποίο μπορώ να πω ότι μου άρεσε.Αυτό που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν το γεγονός ότι τραγουδούσε πολύ ψηλά, σε σημείο να ουρλιάζει, αλλα στην τελική, γούστα είναι αυτά!!Αυυτό πάντως που δεν πέρασε απαρατήρητο από κανέναν ήταν η σκηνική της παρουσιά, η οποία χαρακτηρίζεται ως εντυπωσικακή!Πότε πάνω από το αρμόνιό της, πότε παίρνοντας το μικρόφωνο τραγουδώντας αλλονίζοντας την σκηνή!Αν μη τι άλλο, ένα decent opening act για τον lad από το Stretford που ακολουθούσε.
Τέσσερα χρόνια είχε να έρθει ο Morrissey στην Ελλάδα, αλλά τα 23 λεπτά που πέρασαν από το τέλος της Kristeen μέχρι την αρχή του live, δεν έμοιαζαν λιγότερος χρόνος.Ήξερα ότι θα αρχίσει με το Panic, είχα σπουδάσει το set list του, αλλά και πάλι, άλλο να το βλέπεις από το youtube, άλλο να τον έχεις μπροστά σου στην σκηνή να το τραγουδάει και να σε παρασέρνει σε ένα ατελείωτο χοροπήδημα!Μπορώ να υπερηφανεύνομαι ότι ήταν το event στο οποίο κατάφερα να διώξω τους φίλους ( ή καλύτερα...τις φίλες μου!!) με την αγριοφωνάρα μου από κοντά μου στο συντομότερο χρονικό διάστημα.(Well done panos!!).Τελειώνει το Panic και κατευθείαν περνάμε στο First Of The Gang To Die, ένα από τα πιο γνωστά του Μοz, τουλάχιστον στις νεότερες γενιές. Περιττό να αναφέρω ότι ολόκληρο το Φάληρο τραγουδούσε τους στίχους του Μοz, χωρίς να χάνει λέξη. H ώρα για την αντιπροσώπευση του καινούριου δίσκου Ringleader Of The Tormentors είχε φτάσει (καλό μουσικά για μένα, στιχουργικά θα μπορούσε να τα είχε πάει και καλύτερα), και ακούμε το Τhe Youngest Was The Most Loved. Ωραίο κομματάκι, δεν λέω, ώρα να ξεκουράσουμε λίγο την φωνή μας, για τα καλύτερα που θα επακολουθούσαν!Και να, καταφτάνουν με το You Have Killed Me να κάνει την εμφάνισή του!Όλο το Faliron Arena γκαρίζει..."as i live and breath..you have killed me, you have killed me.." και μετά περνάμε σε δύο από τα όχι πολύ γνωστά του του, τα Dissapointed και Ganglord, στα οποία όμως οι Mozmaniacs δώσαμε πάλι ρέστα!!Αρκετά όμως με αυτά γιατί η ώρα να εκπροσωπηθεί το πιο έξυπνο συγκρότημα εια σου ρε Ντούμε!) που έχει βγάλει το νησί είχε φτάσει.Williaaaaam, Williaaaaam, it was...reeeeeally nothing και δώστου πάλι φωνή και κακο, ενώ η συνέχεια επεφύλασσε Everyday Is Like Sunday.Δύο τραγούδια όχι παραπάνω από 6 λεπτάκια, ικάνά όμως να βάλουν φωτιά και να θυμήσουν σε όλους μας τον Morrissey που αγαπήσαμε μέσα από τους στίχους του!Ειχα αρχήσει να ξεφεύγω επικίνδυνα, και ευτυχώς, ακολούθησε το πιο συναισθηματικό μέρος της συναυλίας, με τα Dear God Please Help Me, Let me Kiss You, και Ι've Changed My Plea To Guilty.Δεν λέω, κατανοητή η θέληση του Μοz να προωθήσει το καινούριο του cdακι, αλλά θα προτιμούσα στην θέση του πρώτου να άκουγα το καταπληκτικό I Know It's Gonna Happen Someday από το Your Arsenal...(Πάντως στο let me kiss you το ζευγαράκι δίπλα μου έδωσε ρέστα, πιάνοντας το νόημα του τραγουδιού με την μιά, δεν μπορώ να πω!!)Oh well...Ώρα να πάρουμε πάλι τα πάνω μας με το καινούριο singlaki (το οποίο και διαφήμισε δεόντως, αλλά είναι γνωστό το ψώνιο του με τα charts) και η ροκαμπίλα του In The Future When All's Well ακολουθεί, μαζί με ένα από τα καλύτερα του R.O.T.T το εναρκτήριο I Will See You In Far-off Places και το τραγούδι δεν σταματαέι ποτέ.Και πώς να σταματήσει, όταν στο καπάκι σκάει το υπέροχο Girlfriend In A Coma, με όλο τον χώρο να μανάγκαρίζει (λες και το αφιέρωνε κάπου!!!), "bye bye baby goodbye.."?? Και σαν να μην έφτανε αυτό, να σου και ενα Irish Blood, English Heart, στο οποίο όσο και να θες, δεν μπορείς να μην τραγουδήσεις με την ψυχή σου "to be standing by the flag, not feeling shameful...racist or partial?". Έχουμε ξεφύγει επικίνδυνα, και thank god, Steven is there! Ακολουθεί το καλύτερο του Ringleader, πολυαγαπημένο από όλους τους Moz-freaks Life Is A Pigsty...Ό, τι έπρεπε για να ηρεμήσουμε, πριν την καταιγίδα που θα επακολουθούσε...Η κορυφαία στιγμή του live, το τραγούδι που έχουμε αισθανθεί πιο πολύ μας όλοι, έφτασε...¨I am the son...and the heir..." και οι συστάσεις είνα περιττές και μάταιες.Οπως και η προσπάθεια να κρατήσω ένα δάκρυ από τα υγρά μου μάτια...5 λεπτάκια ήταν αρκετά για να μας μεταφέρουν στον πόνο και τις δύσκολες στιγμές που ο κάθε ένας μας έχει περάσει, τις οποίες καλύτερα από όλους έχει καταφέρει ο Morrissey να γράψει στο χαρτί...Δεν πρέπει να υπήρχε άνθρωπος που να μην τραγούδησε αυτό το άσμα λέξη λέξη (ναι ναι, ακόμα και οι ξενέρωτοι στις κερκίδες!!!)
Όλοι καταλάβαμε ότι με το τέλος του How Soon Is Now? η συναυλία άρχισε να οδεύει προς το τέλος...Το I Just Want To See The Boy Happy όσο και να προσπάθησε δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, και η ώρα του David είχε φτάσει...National Front Disco λοιπόν, και το στάδιο του Tae-Kwon-Do ζούσε και πάλι στιγμες...Ηλιάδη (όχι της συμπαθούς Αγγελικής, αλλά του χρυσού ολυμπιονίκη μας!!!). Στο τέλος όμως, ο Morrisey με την μπάντα του μας αποχαιρέτησε για πρώτη φορά...Κανένας φυσικά δεν το κούνησε, ενώ η αγωνία μου άρχισε να κορυφώνεται...θα το παίξει, ή δεν θα το παίξει? (Μεγάλα παιδιά είστε, φυσικά και καταλαβαίνετε σε πιο τραγούδι αναφέρομαι...). Δεν είχα ποτέ στην ζωή μου μεγαλύτερη αγωνία για encore...Οι πιθανότητες ήταν πολύ μικρές και δυστυχώς δεν απαληθεύτηκαν. Ο Μοz βγήκε και μας καληνύχτησε γλυκά με το Please, Please, Please Let Me Get What I Want...Δεν πειράζει, και αυτό το το υποδεχτήκαμε με θέρμη, ξέρωντας ότι ήτανε τα τελευταία 90 δευτερόλεπτα που θα βλέπαμε τον Θεό επί σκηνής!
Μας άφησε με ένα τυπικό αλλά εκείνη την στιγμή γουστάραμε να το ακούσουμε "greek people always in my heart", ενώ δεν είχε παραλείψει να πει και την ατάκα ότι "έχω παχύνει εδώ και τέσσερα χρόνια που είχα να έρθω στην Ελλάδα, αλλα δεν έχω γίνει και Ντέμης Ρούσσος!Αυτό θα γίνει την επόμενη χρονια!!!"....Γεια σου ρε Μozza!!!!
Anyway, δεν ξέρω πόσοι από εσάς ήσασταν, αλλά εγώ πέρασα ονειρεμένα...Μάλλον δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι είδα τον Morrissey, μάλλον το Σάββατο το βράδυ βρέθηκα σε κάποια άλλη σφαίρα..Τι και αν άκουγα ότι έπαιξε λίγο? Τι ότι δεν ήτανε καλός ο ήχος? Τι ότι θα μπορούσε να είχε καλύτερο set list? Τα άκουγα όλα βερεσε...Εγώ είδα ένα Μοz κεφάτο, να μιλάει στον κόσμο, να κάνει τις καρικατούρικες κινήσεις του, να μιλάει για τα δικαιώματα των ζώων, έναν Morrissey που ήθελα να δω. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη συναυλία που έχω πάει, σίγουρα όμως είναι η πιο προσωπική και συναισθηματική. Και χαίρομαι που αυτό το τεράστιο χαμόγελο που είχα όλο το βράδυ σαν βλάκας, λίγοι μπορούσαν να το καταλάβουν....

enough!

Μια χαρά κατάφερα να τον χάσω τον χρόνο μου σήμερα, δεν έχω παράπονο!!! Back to tunneling now!!!

Η αρχή της αναγέννησης!!

Το τραγούδι με το οποίο,το συγκρότημα που θα καθόριζε για πάντα τον ήχο της βρετανικής σκηνής, ξεκίνησε την πορεία του.Από την τελευταία συναυλία των smiths στο Brixton Academy, 12.12.1986...


gettin' bloggy!!